miskinliğin kamuflajı. sabahtan beri tek çorapla dolanıyorum evin içinde. işe de gitmedim daha. öyle mal mal voltalar atıyorum sağ ayağımdaki çoraba bakıp. bir de çıplak sol ayağıma.
bilsem ki dışarı çıktığımda kimse tek çorapla çıktığımı hissetmeyecek her gün ayağımın birini dinlendirip bu miskinliğin tadını çıkarırım. ama çekiniyorum. bazen iç çamaşırı giymediğimde eğildiğim her an pantolunumun ağı yırtılıp da götüm karpuz gibi sergilenecek korkusu yaşadığım gibi.
korkum çıplak gözükmek değil aslında. korkumun nedeni; saçma-sapan bir adamın/kadının bu çıplaklığa veya tek çoraplılığa karşı takınacağı ucuz tavır.
herkesin tek eşliliği savunduğu bir dönemde ben de tek çorap eşini arıyorum. işe geç kaldım amını sikeyim. nerede bu ırzını siktiğimin çorabı. inat ettim. illa bunun eşini bulup da çıkacağım evden. yoksa bedenim bu evde çürüyecek. sesim soluğum çıkmazsa beni tanıyanlar bir kaç gün sonra eve polis göndersinler.
"neredesin lan! çık ortaya. gebertecem seni!!!1111"
(bence şimdi arayın polisi)